จองกุกกดร่างเล็กให้นั่งลงบนโถส้วมก่อนจะปลดกระดุมกางเกงออก
“จะทำอะไร?”
“อย่าแกล้งโง่
พาร์คจีมิน ถอดเสื้อผ้าของมึงออกซะ”
“ทำไมกูต้องเชื่อ”
“เพราะไม่งั้นรูปมึงจะว่อนเน็ตแน่
:)”
จีมินถอดเสื้อผ้าของเขาออกทีละชิ้นอย่างเกร็งๆ
ใบหน้าน่ารักแดงด้วยความอับอาย ...ทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชายทำไมต้องมาโดนผู้ชายขู่แบล็คเมล์แบบนี้...
จองกุกไม่รอให้ร่างเล็กมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวเอง
แต่ค่อยๆใส่แก่นกายของตนเข้าไปในช่องทางเล็ก
“โอ๊ยยย”
ร่างเล็กร้องอย่างเจ็บปวด
คราวนี้ไม่มีเหมือนครั้งแรกที่เขาเองก็มีอารมณ์จากฤทธิ์ยาและยังได้รับการหล่อลื่น
แต่คราวนี้คนตัวสูงกลับใส่เข้ามาดื้อๆจนร่างเล็กรู้สึกเจ็บ
“อย่าเกร็ง”
จองกุกเตือนจีมินให้ผ่อนคลาย
ถึงแม้ว่าร่างบางจะพยายามผ่อนคลายลงแต่ความเจ็บก็ยังทำให้เขาเกร็งอยู่ไม่น้อย
“..อึก..”
หลังจากใช้เวลามาสักพัก
จองกุกก็สามารถสอดจองกุกน้อยเข้าไปในชองทางคับแคบได้หมด
“..อือ..
อย่าเพิ่งขยับ.. อ๊ะ..อ๊า..”
จีมินครางไม่เป็นภาษาในขณะที่จองกุกยังคงเร่งความเร็วของสะโพกให้เร็วขึ้น
ร่างบางจิกมือของตัวเองเพื่อระบายความเจ็บออกมา
ใบหน้าน่ารักแสดงความเจ็บแต่รู้สึกดี
“อืมม ยกขาขึ้นอีกหน่อยซิ”
จองกุกบอกคนตัวเล็ก
ก่อนที่จีมินจะยกขาขึ้นตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย ตอนนี้สมองของจีมินมันเบลอไปหมด
ทุกอย่างมันว่างเปล่าราวกับว่าถูกล้างสมอง
“..อ๊ะ..ตรงนั้น..อ๊า..”
จีมินครางอย่างสุขสมหลังจากที่ทั้งคู่มาถึงจุดหมายพร้อมกัน
จองกุกใช้กระดาษทิชชู่ในห้องน้ำเช็ดทำความสะอาดจองกุกน้อยของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ในมือขึ้นมา
“เอาเบอร์มา”
“..แฮ่ก..”
จีมินยังนั่งหอบด้วยความเหนื่อยบนโถส้วม
เขาคว้าโทรศัพท์ในมือของจองกุกแล้วกดเบอร์ดทรให้อีกฝ่ายอย่างว่าง่าย
นาทีนี้ถึงเขาจะขัดขืนไปก็จะมีแต่ผลร้ายกับตัวเองเท่านั้น
ทันทีที่ได้สิ่งที่ต้องการ
ร่างสูงก็เดินหายออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ร่างเล็กที่กำลังรวบรวมสติจัดการความเรียบร้อยของตัวเอง
ร่างบางลุกขึ้นเพื่อสวมเสื้อผ้า
ก่อนที่ความเจ็บปวดแล่นเข้าที่สะโพกเล็ก
น้ำตาแห่งความเจ็บปวดและความเสียใจค่อยๆไหลอาบแก้มขาว
“..ฮึก..”
มือเล็กปาดน้ำตาอย่างน่าสงสาร
แต่เขากลับไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้
“..เข้มแข็งสิ..ฮึก..เข้มแข็งสิพาร์คจีมิน..”
