“มะ..มึงจะทำอะไร”
โฮซอกเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ...เขากำลังกลัว
“...”
แทฮยองไม่ตอบแต่โถมตัวลงบนเตียงขึ้นคร่อมร่างของโฮซอกเอาไว้
เขากดตัวของโฮซอกลงบนที่นอนนุ่ม
“หยุดนะ! ไม่งั้นกูจะตะโกนให้คนช่วย !”
โฮซอกดิ้นอย่างแรงหวังจะหลุดจากการเกาะกุมแต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด
แทฮยองแสยะยิ้มแล้วพูดขึ้น
“ก็เอาสิ ร้องดังๆเลย
พ่อกับแม่ไปงานเลี้ยงสังสรรค์ คนใช้ก็หลับกันหมดแล้ว.. อีกอย่างนะจองโฮซอก..”
“....”
“มึงควรจะรู้ไว้ว่าห้องนอนทุกห้องของที่นี่เป็นห้องเก็บเสียง!!!”
โฮซอกเบิกตาโพลงพร้อมดิ้นมากขึ้นไปอีกจนร่างสูงที่คร่อมตัวเขาอยู่
แทฮยองที่เริ่มรำคาญจึงจัดการต่อยเข้าอย่างแรงที่หน้าท้องแบนราบจนโฮซอกรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก
แทฮยองถอดเสื้อผ้าของโฮซอกออกทีละชิ้นท่ามกลางความตื่นตระหนกของร่างบาง
โฮซอกได้แต่นอนถลึงตามองแทฮยองกระทำเขา
ร่างสูงโน้มลงไปฝากร่องรอยสีกุหลาบเอาไว้ตามซอกคอขาว
เขาไม่ได้ทำเพื่อความพิศวาสหรือทำเพื่อตรีตราเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ..
แต่ทำเอาไว้เป็นร่องรอยอัปยศให้โฮซอกต่างหาก..
ลิ้นร้อนลากผ่านซอกคอขาวเนียน
เลื่อนลงมาถึงแผ่นอกขาว
ริมฝีปากกดเม้มสร้างร่องรอยสีแดงอมม่วงเอาไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน
โฮซอกที่ยังจุกอยู่จึงไม่สามารถจะขัดขืนอะไรได้เลยแม้แต่น้อย
ไม่มีใครปฏิเสธได้หรอว่าร่างกายของโฮซอกนั้นงดงาม
ผิวขาวเนียนดึงดูดสายตาที่มีร่องรอยรักที่แทฮยองสร้างด้วยตัวเองดูดึงดูดและยั่วยวนอย่างไม่น่าเชื่อ
ความเป็นชายภายใต้กางเกงค่อยๆแข็งขืนมากขึ้นเมื่อเสียงอื้ออึงที่โฮซอกพยายามปิดกลั้นดังออกมาเป็นระยะ
แทฮยองดึงเนกไทออกมาแล้วจัดการมัดข้อมือของโฮซอก
เขาค่อยๆถอดกางเกงสแล็คสีดำตามด้วยกางเกงชั้นในสีแดงออก
แกนกายแข็งขืนปรากฏแก่สายตาของโฮซอก.. ใหญ่...มันใหญ่มากจนโฮซอกกลัว..
“อย่านะ.. อย่า.. อื้อ!! เจ็บ!! ..อึก”
น้ำตาหยดเล็กไหลลงมาอาบแก้มขาวเนียนเมื่อแทฮยองดันแกนกายใหญ่โตเข้าไปในช่องทางเล็ก
ไร้ซึ่งการเบิกทาง ไร้ซึ่งการปลอบประโลม มีเพียงความรุนแรงที่ยังถาโถมใส่โฮซอกไม่ยั้ง
“เอาออกไป..ฮึก..เจ็บ..”
เสียงของโฮซอกเริ่มแผ่วลงพร้อมๆกับเรี่ยวแรงขัดขืนที่กำลังจะหมดไป
แทฮยองสูดปากเพราะความคับแน่นที่ตอดรัดแกนกายของเขาราวกับว่าร่างบางที่ร้องไห้จะเป็นจะตายนี่ไม่เคยผ่านมือของใครมาก่อน
...ไม่มีทางหรอก มันร่านจะตาย...
แทฮยองบอกตัวเองซ้ำๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าช่องทางเล็กที่ถูกเขากระแทกอย่างรุนแรงนั้นกำลังมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาเพราะช่องทางที่มันฉีกขาด
“ฮือออ..กูเจ็บ..เอาออกไป...”
โฮซอกร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะบรรยาย
เขาไม่ได้เจ็บแค่ร่างกายแต่เขากำลังเจ็บใจที่ไม่มีปัญญาจะสู้แทฮยองได้เลยแม้แต่น้อย
“หุบปากแล้วนอนนิ่งๆ!!”
แทฮยองที่เริ่มรำคาญเสียงของโฮซอกเอ่ยขึ้นอย่างโมโห
มือแกร่งเลื่อนไปบีบคางของโอซอกอย่างแรง
โฮซอกได้แต่เก็บเสียงสะอึ้นเอาไว้แม้มันจะไม่สนิทนักก็ตาม
“..ฮึก..”
กิจกรรมอันร้อนแรงดำเนินต่อไปอย่างเนิ่นนานและนักหน่วง
แทฮยองมีความสุขเพราะความคับแน่นของโฮซอก แต่โฮซอกกำลังเจ็บปวดเพราะความใหญ่โตและความรุนแรงของแทฮยอง
เมื่อรู้ว่าร้องห้ามไปแทฮยองก็ไม่มีทางฟัง
สู้เก็บแรงไว้ร้องไห้ไม่ดีกว่าเหรอ..?
“อืม..อ่า..”
น้ำรักสีขาวอุ่นๆถูกฉีดเขาไปในช่องทางของโฮซอก
โฮซอกรู้สึกอุ่นและโหวงในช่องท้อง แทฮยองครางในลำคอเสียงทุ้มแล้วมองมองแกนกายที่ไม่แม้แต่จะตื่นตัวของโฮซอก
“หึ..”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการตัวเองมากแค่ไหนแทฮยองก็ยิ่งสะใจ
“เกลียดกูสิจองโฮซอก เกลียดกูให้มากๆ.. เหมือนที่กูเกลียดมึงไง”
“ฮึก..กู..กูไปทำอะไรให้มึง.. ทำไม..อื้อออ ฮึก..”
ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคแกนกายใหญ่ก็ถูกสวนเข้าไปในช่องทางของโฮซอกอีกครั้ง
แรงกระแทกที่รุนแรงยิ่งกว่าครั้งแรกทำโฮซอกจุกจนพูดไม่ออก
...เขาไปทำอะไรให้แทฮยอง...
..ทำไมต้องทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้ด้วย !!!
