[BTS FIC] THE POOR chapter 2 [??hope's NC part]

เจ้าของร่างสูงโน้มกายลงมาหาคนตัวบาง มือหนาลูบแผ่นอกเปลือยเปล่าของโฮซอกก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มลงไปหากายบางตรงหน้า

เขาใช้ลิ้นดูดดุนที่บริเวณยอดอกของคนตัวบางกว่า ฝ่ายถูกดูดสะดุ้งโหยง ใบหน้าหวานเริ่มแดงก่ำด้วยความอาย

บอกตามตรง โฮซอกรู้สึกดี

ฝ่ามือหนาของร่างสูงบีบคลึงตามสะโพกกลมมนก่อนจะเลื่อนมากุมแก่นกายของโฮซอกเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เขาลูบโฮซอกน้อยที่แข็งขันแล้วเบาๆก่อนจะเริ่มใช้มือกำรอบแก่นกายโฮซอกไว้

“อื้อออ”

คนตัวบางส่งเสียงร้องอื้ออึงออกมาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเพิ่มความเร็วของมือที่กำลังชักแก่นกายของเขาอยู่ ยอดอกที่ถูกดูดดุนทั้งสองข้างตั้งชูชันขึ้นมาด้วยแรงอารมณ์

ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งเพิ่มความเร็วของมือมากขึ้นเรื่อยๆ

แน่นอนว่าโฮซอกเคยช่วยตัวเองอยู่บ้าง แต่ใครจะคิดว่าการได้ใช้มือคนอื่นมันจะเสียวกว่ามือตัวเองขนาดนี้

มือเรียวของร่างบางโอบไปที่ศีรษะของร่างสูงที่กำลังดูดดุนยอดอกของเขาอยู่ ไม่นานนักฝ่ายนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าอกของเขา ถึงแม้ว่ามือที่ปรนเปรอโฮซอกน้อยอยู่จะไม่ได้หยุดตามไปด้วยก็เถอะ

โฮซอกมองใบหน้าหล่อเหลาที่จ้องมองเขาอยู่ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคนคนนี้หน้าตาดีมากๆ ขนาดเขาที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังรู้สึกว่าหล่อเลย

คนที่โฮซอกเอาแต่ชื่นชมในใจหยุดมือของเขาก่อนจะขยับตัวขึ้นมาจนกระทั่งมังกรน้อยตัวใหญ่อยู่ระดับเดียวกับหน้าโฮซอก คนตัวบางได้แต่นอนนิ่งมองไอ้นั่นที่ใหญ่จนเขารู้สึกอายของตัวเองขึ้นมา

“อมซะสิ”

เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆให้เขาได้ยินกันแค่สองคน โฮซอกกระพริบตาปริบๆก่อนจะเอ่ยตอบ

“ทะ..ทำเป็นที่ไหนกันเล่า”

คนตัวสูงถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืน เขาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่ไอ้จ้อนของโฮซอกก่อนจะทำการสาธิตตัวอย่างให้ดู

มือหนาจับโคนของโฮซอกน้อยเอาไว้ก่อนจะใช้ริมฝีปากครอบที่บริเวณส่วนหัว เขาค่อยๆดันปากลงไปจนอมแก่นกายของโฮซอกไปได้ลึกในระดับหนึ่ง

ความร้อนและความแฉะจากปากทำเอาโฮซอกเผลอซี๊ดปากอย่างลืมตัว ร่างสูงเหลือบมองคนตัวบางที่เกร็งไปทั้งตัวก่อนจะเริ่มดูดดุนแก่นกายของฝ่ายนั้น

ใช้มือว่ารู้สึกดีแล้ว ใช้ปากดีกว่าหลายเท่า

โฮซอกบิดไปมาด้วยสัมผัสแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยได้สัมผัส ทั้งเปียก ทั้งแฉะ ทั้งร้อน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างรวมกันกลับทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

คนตัวสูงใช้มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ลูบบั้นทายกลมเนียน ก่อนที่เขาจะใช้นิ้วเรียวยาวของตนค่อยๆสอดเข้าไปในช่องทางของโฮซอกที่นอนตัวเกร็งอยู่

เหงื่อเม็ดโตไหลซึมผิวกายที่ค่อนข้างขาวของร่างสูง

ให้ตาย ทั้งฝืดทั้งแน่น ขนาดนิ้วยังเข้าไปแทบไม่ได้

โฮซอกที่รู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่พยายามจะเข้ามาในตัวก็ยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่ เท้าเรียวสวยจิกลงไปกับเตียงเมื่อร่างสูงปรนเปรอให้เขาจนถึงจุดสุดยอด ของเหลวสีขุ่นพุ่งออกมาจากปลายหัวขณะที่ปากของอีกฝ่ายยังครอบอยู่อย่างนั้น

โฮซอกกระตุกสองถึงสามครั้งในจังหวะที่เขาถึงจุดสุดยอด ดวงตารูปอัลมอนด์ฉ่ำเยิ้มในจังหวะที่ร่างกายผ่อนคลายลง แตกต่างกับร่างสูงที่มีของเหลวข้นหนืดอยู่ในปาก สีหน้าของดูดำคล้ำราวกับกำลังจะอาละวาด

เขาไม่พูดอะไรแต่คายน้ำกามนั้นออกมาไว้ในมือก่อนจะใช้มือข้างนั้นพยายามสอดเข้าไปในช่องทางของโฮซอกอีกครั้ง

ของเหลวสีขุ่นปนกับน้ำลายเป็นตัวหล่อลื่นชั้นดีสำหรับช่องทางฝืดๆ และด้วยความที่โฮซอกเพิ่งถึงฝั่งฝันกล้ามเนื้อของเขาจึงอยู่ในช่วงผ่อนคลาย นิ้วเรียวของอีกฝ่ายจึงสามารถเข้าไปด้านในช่องทางของเขาได้แม้จะไม่คล่องตัวนักก็ตาม

ขนาดนิ้วยังตอดขนาดนี้ ถ้าเป็นมังกรน้อยของเขาละก็... ไม่อยากจะคิด!!

ร่างสูงขยับนิ้วของเขา เริ่มจากเข้าออกอย่างช้าๆก่อนจะค่อยๆเพิ่มความเร็วมากขึ้น ฝ่ายคนตัวบางก็ส่งเสียงร้องครางออกมาปนกับเสียงหอบหายใจที่ค่อยๆถี่มากขึ้นเรื่อยๆ

“อ๊า.. อ๊า..”

เขารู้สึกว่าโลกกำลังหมุน ทุกอย่างมันหมุนติ้วไปหมด ทุกอย่างมันทั้งร้อน ทั้งเปียก ทั้งแฉะ

โฮซอกร้อนมาก เขาร้อนรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด ทั้งหน้า ทั้งหัว ทั้งผิว แม้กระทั่งตรงช่องทางที่กำลังถูกอีกฝ่ายเล่นสนุกเหมือนเป็นของเล่น ทุกอย่างร้อนไปหมด ร้อนจนไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาอยู่ในห้องแอร์

จู่ๆสติก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อเขารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วเมื่อครู่นี้หลายเท่าตัว โฮซอกลืมตาปรือๆเมื่อครู่ขึ้นมาจนแทบทะลัก เขามองคนตัวสูงตรงหว่างขาที่กำลังจับท่อนขนาดใหญ่ของตัวเองจ่ออยู่ที่ทางเข้าของเขา

มือเรียวเผลอกำผ้าปูที่นอนสีขาวอย่างตกใจ ยิ่งร่างสูงพยายามจะดันแก่นกายของเขาเข้ามาโฮซอกก็ยิ่งเผลอกำผ้าปูที่นอนแน่นมากขึ้น

“อย่าเกร็ง”

เสียงทุ้มเอ่ยออกมา พูดง่ายทำยาก จะให้โฮซอกไม่เกร็งได้ไง ในเมื่อไอ้มังกรยักษ์นั่นกำลังจะบุกทะลวงถ้ำอักศักดิ์สิทธิ์ของเขา

“มันเข้าไปไม่ได้ อย่าเกร็ง”

เขาพยายามจะบอกให้อีกฝ่ายใจเย็นลง แต่เหมือนจะใช้น้ำเสียงไม่ถูก สิ่งที่ออกมาเลยเหมือนเป็นการข่มขู่อีกฝ่ายมากกว่า

โฮซอกทั้งกลัวเจ็บแล้วก็กลัวร่างสูงตรงหน้า เขาพยายามจะหยุดเกร็งแต่สุดท้ายเขาก็กลัวเจ็บอยู่ดี

“จะ..จะเข้ามาได้จริงๆเหรอ..”

“ได้สิ”

เขาตอบทันที ก่อนจะยอมแพ้ความกลัวของโฮซอก

“โอเค ฉันจะใช้เจลหล่อลื่น มันจะทำให้ฉันเข้าไปได้ง่ายขึ้น”

เขาพยายามอธิบายให้คนไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างโฮซอกฟัง คนตัวบางพยักหน้าหงึกหงัก เขาลืมไปแล้วว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ ตอนนี้เขาคิดเพียงแค่ขอให้พ้นตรงนี้ไปได้สักที

เขาร้อน เขาทรมาน เขาอยากปลดปล่อยอีกครั้ง.. และอีกครั้ง..

ร่างสูงหยิบเจลหล่อลื่นที่วางอยู่บนโต๊ะประกอบฉากข้างเตียง เขาบีบของเหลวหนืดๆลงในมือก่อนจะใช้นิ้วสอดเข้าไปในช่องทางของโฮซอกอีกครั้ง ครั้งนี้มันเข้าไปได้ง่ายขึ้นเยอะ เขาสามารถสอดเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม และเพิ่มจำนวนนิ้วได้มากกว่าเดิม

ร่างสูงสอดนิ้วชี้เข้าไปในช่องทางเพิ่มอีกนิ้วจากเดิมเป็นนิ้วกลางเพียงนิ้วเดียว ยิ่งเพิ่มจำนวนโฮซอกก็ยิ่งเกร็งและตอดรัดมากขึ้น

เมื่อคิดว่าเขาเตรียมความพร้อมให้อีกฝ่ายจนได้ที่แล้วเขาก็จับที่แก่นกายใหญ่โตของตนเองไปจ่อที่ปากทางเข้าอีกครั้ง ค่อยๆสอดมันเข้าไปช้าๆเพื่อลดความเกร็งให้กับอีกฝ่าย ความลื่นทำให้เขาเข้าไปได้ง่ายขึ้นอีกนิด ครั้งนี้มันเข้าไปได้ถึงครึ่งลำ

แน่น แน่นมาก รัดแน่นจนร่างสูงต้องเผลอซื้ดปาก เขาไม่เคยเจอของใครแน่นเท่านี้มาก่อน บอกตามตรงว่ามันรู้สึกดียิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก

ร่างสูงค่อยๆดันมันเข้าไปเรื่อยๆ มันค่อยๆถลำลึกเข้าไป.. ลึกเข้าไปจนกระทั่งเข้าไปได้จนหมด

เขาคามันเอาไว้แค่นั้น ก้มลงมองคนตัวบางที่ตอนนี้ส่งเพียงแค่เสียงหอบหายใจ

ฝ่ายนั้นดวงตาปรือฉ่ำน้ำ ริมฝีปากหยักสวยเผยอออกเล็กน้อย ใบหน้าหวานสวยแดงระเรื่อด้วยความร้อนระอุจากในกาย ผิวขาวนวลเนียนประดับด้วยร่องรอยจูบที่เขาจงใจทิ้งเอาไว้ในตอนต้น

สวย สวยมาก

ร่างสูงคิดอย่างนั้น เขาเผลอมองคนตัวบางตรงหน้าจนไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เอวแข็งแรงเริ่มเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ

“อ๊ะ อ๊า”

ครั้งนี้เขาเคลื่อนไหวตามความต้องการของตัวเอง สะโพกแกร่งเคลื่อนที่เข้าออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง โฮซอกเจ็บจนนิ่วหน้า แต่ด้วยฤทธิ์ยาและสิ่งที่อีกฝ่ายทำเพื่อเล้าโลมเขามาตลอดมันทำให้เขารู้สึกดีจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

ร่างสูงไม่สนใจบทที่ให้เขาค่อยเป็นค่อยไปอีกต่อไป จากที่ควรจะขยับช้าๆแต่ดันจนลึก เขากลับขยับเข้าออกรวดเร็วแทน

ทำไงได้ ก็อีกฝ่ายปลุกสัญชาตญาณของเขาเองนี่นา

มือเรียวของโฮซอกกำผ้าปูที่นอนแน่น ฝ่าเท้าจิกลง จากที่คิดจะให้พ้นๆตรงนี้ไปเขาก็เริ่มคิดน้อยลงทุกที..ทุกที..

ตอนนี้หัวของโฮซอกโล่งไปหมด สิ่งเดียวที่เขารู้สึกคือสิ่งแปลกปลอมที่เคลื่อนไหวอยู่ในตัวเขา

แล้วหลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

[BTS Fic.] Detestation Chapter4

        “มะ..มึงจะทำอะไร”

โฮซอกเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ...เขากำลังกลัว

“...”

แทฮยองไม่ตอบแต่โถมตัวลงบนเตียงขึ้นคร่อมร่างของโฮซอกเอาไว้ เขากดตัวของโฮซอกลงบนที่นอนนุ่ม

“หยุดนะ! ไม่งั้นกูจะตะโกนให้คนช่วย !”

โฮซอกดิ้นอย่างแรงหวังจะหลุดจากการเกาะกุมแต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด แทฮยองแสยะยิ้มแล้วพูดขึ้น

“ก็เอาสิ ร้องดังๆเลย พ่อกับแม่ไปงานเลี้ยงสังสรรค์ คนใช้ก็หลับกันหมดแล้ว.. อีกอย่างนะจองโฮซอก..”

“....”

“มึงควรจะรู้ไว้ว่าห้องนอนทุกห้องของที่นี่เป็นห้องเก็บเสียง!!!”

โฮซอกเบิกตาโพลงพร้อมดิ้นมากขึ้นไปอีกจนร่างสูงที่คร่อมตัวเขาอยู่ แทฮยองที่เริ่มรำคาญจึงจัดการต่อยเข้าอย่างแรงที่หน้าท้องแบนราบจนโฮซอกรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก

แทฮยองถอดเสื้อผ้าของโฮซอกออกทีละชิ้นท่ามกลางความตื่นตระหนกของร่างบาง โฮซอกได้แต่นอนถลึงตามองแทฮยองกระทำเขา

ร่างสูงโน้มลงไปฝากร่องรอยสีกุหลาบเอาไว้ตามซอกคอขาว เขาไม่ได้ทำเพื่อความพิศวาสหรือทำเพื่อตรีตราเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ.. แต่ทำเอาไว้เป็นร่องรอยอัปยศให้โฮซอกต่างหาก..

ลิ้นร้อนลากผ่านซอกคอขาวเนียน เลื่อนลงมาถึงแผ่นอกขาว ริมฝีปากกดเม้มสร้างร่องรอยสีแดงอมม่วงเอาไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน โฮซอกที่ยังจุกอยู่จึงไม่สามารถจะขัดขืนอะไรได้เลยแม้แต่น้อย

ไม่มีใครปฏิเสธได้หรอว่าร่างกายของโฮซอกนั้นงดงาม ผิวขาวเนียนดึงดูดสายตาที่มีร่องรอยรักที่แทฮยองสร้างด้วยตัวเองดูดึงดูดและยั่วยวนอย่างไม่น่าเชื่อ ความเป็นชายภายใต้กางเกงค่อยๆแข็งขืนมากขึ้นเมื่อเสียงอื้ออึงที่โฮซอกพยายามปิดกลั้นดังออกมาเป็นระยะ

แทฮยองดึงเนกไทออกมาแล้วจัดการมัดข้อมือของโฮซอก เขาค่อยๆถอดกางเกงสแล็คสีดำตามด้วยกางเกงชั้นในสีแดงออก แกนกายแข็งขืนปรากฏแก่สายตาของโฮซอก.. ใหญ่...มันใหญ่มากจนโฮซอกกลัว..

“อย่านะ.. อย่า.. อื้อ!! เจ็บ!! ..อึก”

น้ำตาหยดเล็กไหลลงมาอาบแก้มขาวเนียนเมื่อแทฮยองดันแกนกายใหญ่โตเข้าไปในช่องทางเล็ก ไร้ซึ่งการเบิกทาง ไร้ซึ่งการปลอบประโลม มีเพียงความรุนแรงที่ยังถาโถมใส่โฮซอกไม่ยั้ง

“เอาออกไป..ฮึก..เจ็บ..”

เสียงของโฮซอกเริ่มแผ่วลงพร้อมๆกับเรี่ยวแรงขัดขืนที่กำลังจะหมดไป แทฮยองสูดปากเพราะความคับแน่นที่ตอดรัดแกนกายของเขาราวกับว่าร่างบางที่ร้องไห้จะเป็นจะตายนี่ไม่เคยผ่านมือของใครมาก่อน

...ไม่มีทางหรอก มันร่านจะตาย...

แทฮยองบอกตัวเองซ้ำๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าช่องทางเล็กที่ถูกเขากระแทกอย่างรุนแรงนั้นกำลังมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาเพราะช่องทางที่มันฉีกขาด

“ฮือออ..กูเจ็บ..เอาออกไป...”

โฮซอกร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะบรรยาย เขาไม่ได้เจ็บแค่ร่างกายแต่เขากำลังเจ็บใจที่ไม่มีปัญญาจะสู้แทฮยองได้เลยแม้แต่น้อย

“หุบปากแล้วนอนนิ่งๆ!!”

แทฮยองที่เริ่มรำคาญเสียงของโฮซอกเอ่ยขึ้นอย่างโมโห มือแกร่งเลื่อนไปบีบคางของโอซอกอย่างแรง โฮซอกได้แต่เก็บเสียงสะอึ้นเอาไว้แม้มันจะไม่สนิทนักก็ตาม

“..ฮึก..”

กิจกรรมอันร้อนแรงดำเนินต่อไปอย่างเนิ่นนานและนักหน่วง แทฮยองมีความสุขเพราะความคับแน่นของโฮซอก แต่โฮซอกกำลังเจ็บปวดเพราะความใหญ่โตและความรุนแรงของแทฮยอง

เมื่อรู้ว่าร้องห้ามไปแทฮยองก็ไม่มีทางฟัง สู้เก็บแรงไว้ร้องไห้ไม่ดีกว่าเหรอ..?

“อืม..อ่า..”

น้ำรักสีขาวอุ่นๆถูกฉีดเขาไปในช่องทางของโฮซอก โฮซอกรู้สึกอุ่นและโหวงในช่องท้อง แทฮยองครางในลำคอเสียงทุ้มแล้วมองมองแกนกายที่ไม่แม้แต่จะตื่นตัวของโฮซอก

“หึ..”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการตัวเองมากแค่ไหนแทฮยองก็ยิ่งสะใจ

“เกลียดกูสิจองโฮซอก เกลียดกูให้มากๆ.. เหมือนที่กูเกลียดมึงไง”

“ฮึก..กู..กูไปทำอะไรให้มึง.. ทำไม..อื้อออ ฮึก..”

ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคแกนกายใหญ่ก็ถูกสวนเข้าไปในช่องทางของโฮซอกอีกครั้ง แรงกระแทกที่รุนแรงยิ่งกว่าครั้งแรกทำโฮซอกจุกจนพูดไม่ออก

...เขาไปทำอะไรให้แทฮยอง...

..ทำไมต้องทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้ด้วย !!!

[Fic BTS] Philanderer Man chapter11 Vhope's NC part.

        

“อ่อยขนาดนี้ ...คืนนี้ถ้าไม่ได้นอนอย่ามาโทษผมนะ”

วีพูดก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากบางอีกครั้ง ลิ้นของทั้งสองตวัดเกี่ยวกันจนแยกไม่ออกว่าลิ้นใครเป็นลิ้นใคร มือซุกซนของร่างสูงเริ่มอยู่ไม่สุข เขาสัมผัสไปทั่วผิวกายขาวเนียนก่อนจะมาหยุดที่เรียวขาสวย

“อื้ออออ”

ร่างบางร้องเสียงหวานเมื่ออีกฝ่ายกดเม้มและสูดดมไปทั่วซอกคอขาวราวกับว่ามันเป็นของหวานที่เขาโปรดปราน ร่างบางขยำเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายเพื่อระบายความรู้สึกดี

ร่างสูงถอดเสื้อผ้าของเขาแล้วโยนทิ้งลงพื้น ก่อนจะถอดให้ร่างบางที่กำลังยิ้มยั่วยวนเขาอยู่ เหลือไว้เพียงชุดชั้นในของเจโฮป

“อืออ”

เสียงครางในลำคอดังออกมาเป็นระยะ วีก้มลงดูดดุนยอดอกสีสวยของร่างบาง มือที่ยังว่างก็เกี่ยวกางเกงในตัวเล็กของร่างบางลงเผยแก่นกายสีชมพูสวยของเขา

“พร้อมรึยัง?”

ร่างสูงถามอีกฝ่ายที่เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสวาบหวาม คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะตอบเสียงแหบพร่า

“พร้อมตั้งนานแล้ว.. อ๊ะ.. อ๊า.. ”

ร่างหน้าสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปในช่องทางเล็กหลังจากที่บีบเจลหล่อลื่นสีใสลงในมือ

นิ้วเรียวสวยคาอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะเริ่มขยับเข้าออก เสียงครางหวานหูดังออกมาเป็นระยะสร้างความพอใจให้คนตัวสูงไม่น้อย เข้าถอนนิ้วออกแล้วมองร่างบางอย่างพอใจ

“อ๊ะ..ใส่..ใส่เข้ามาเถอะ..อื้ออ อ๊า..”

ร่างบางร้องเสียงหวานเมื่อคนตัวสูงพยายามสอดใส่แก่นกายใหญ่โตเข้าไปในช่องทางคับแคบ แต่แล้วก็ต้องเจอปัญหาเมื่อมัน... เข้าไปไม่ได้

“อ๊ะ..โอ๊ยย”

วีพยายามดันแก่นกายของเขาจนสุด ร่างบางสะดุ้งเฮือกก่อนจะร้องด้วยความเจ็บ เลือดสีเข้มไหลลงมาจากบาดแผลฉีกขาด

“พี่ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?”

ร่างสูงถามเสียงแหบพร่าหลังจากรอเวลาให้ร่างบางชินกับสิ่งแปลกปลอมสักพัก คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆ

วีหยักยิ้มก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเป็นจังหวะเนิบนาบ คนตัวเล็กนิ่วหน้าด้วยความเจ็บอยู่สักพักก็เริ่มส่งเสียงร้องครางหวาน

“อ๊ะ..อื้อ.. แรงอีก.. อ๊า”

ร่างสูงหยักยิ้มก่อนจะจัดให้ตามที่คนตัวเล็กกว่าขอ ความเร็วของสะโพกค่อยๆทวีคูณมากขึ้นจนกลายเป็นจังหวะที่เร่าร้อน ร่างบางที่เริ่มคุ้นชินกับสัมผัสส่งเสียงกระเส่าปลุกอารมณ์ของคนตัวสูงไม่หยุด

“อ๊ะ..อ๊า..”

น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยจากแก่นกายใหญ่จนเลอะไปทั่วช่องทางตอดรัด วีอยากจะต่ออีกสักครั้งทว่าเขาคิดว่าร่างบางอาจจะไม่ไหว.. แต่เขาคิดผิด

“ตะ..ต่อสิ”

คนตัวเล็กขึ้นคร่อมคนตัวสูงก่อนจะโน้มกายลงมาจูบแผ่วเบาอย่างออดอ้อน วีมองภาพนั้นก่อนจะหยักยิ้มอีกครั้ง

“ถ้าพี่อยาก..ก็ทำเองสิ”

“ยังไง?”

“ก็แบบเมื่อกี๊นั่นแหละ ...แต่ขยับเองไง”

“บะ..บ้า”

คนตัวสูงไม่รีรอ รีบเอาแก่นกายใหญ่โตสอดใส่เข้าไปในช่องทางที่ถูกหล่อลื่นด้วยน้ำรักของเขาเอง ร่างบางได้แต่ใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะค่อยขยับสะโพกกลมมนอย่างเขินอาย

“อ๊ะ..อื้ออ..อ๊า”

เสียงครางดังระงม คนตัวเล็กที่พยายามจะขยับเองอย่างน่ารักทำให้วีอดที่จะรู้สึกพอใจไม่ได้ เขาพลิกตัวอีกฝ่ายให้อยู่ด้านล่างก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเสียเอง

“อ๊า..อ๊า..อื้อ...”

คนตัวเล็กร้องครางเสียงกระเส่าในขณะที่คนตัวสูงได้แต่ซี้ดปากด้วยความเสียวซ่านจากช่องทางคับแคบ ไม่นานนัก ยกที่สองก็จบลงโดยที่ร่างบางเป็นฝ่ายถึงสวรรค์ก่อน

“..พี่..”

วีเรียกร่างบางที่นิ่งเงียบไป เปลือกตาสีอ่อนถูกปิดลง ลมหายใจค่อยๆผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

“พี่เจโฮป ?”

“zzzZZZ”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ คนตัวสูงได้แต่หัวเราะเบาๆกับเรื่องตลกที่เกิดขึ้น

...ค้าง... บอกได้เลยว่าวีรู้สึกค้าง...

แต่ครั้นจะให้ลักหลับนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากจะทำ

ร่างสูงจัดแจงในคนตัวเล็กนอนให้เป็นระเบียบก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเอง

“ไม่ได้พึ่งมือตัวเองมานานแค่ไหนแล้ววะเนี่ย”

ร่างสูงบ่นขำๆกับตัวเอง สายตาคมเรียวจ้องมองไปที่คนสวยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวบนเตียงนอนนั่น

“...ชักจะทำให้ผมหลงพี่มากเกินไปละนะ...”

[กลับไปเม้นที่หน้าฟิคคลิ้ก]

[Fic BTS] Philanderer Man chapter7 KaiDo's NC part

        “ปล่อยกู!!”

        ร่างบางส่งเสียงกรีดร้องอีกครั้งเมื่อจมูกโด่งเริ่มเข้าซุกไซร้ที่ซอกคอขาว ก่อนจะกดเม้มเบาๆจนขึ้นสีแดงกุหลาบ

        ดีโอดิ้นพล่านอยู่ข้างใต้ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงลูบไล้ไปที่บริเวญเป้ากางเกงของคนตัวเล็ก

        “อะ...อือ...”

        ดีโอหลุดครางออกมา สร้างความพอใจให้กับร่างสูงไม่น้อย

        เขาอุ้มร่างเล็กแล้วโยนลงเตียงสีครีมอย่างแรง ก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมบนตัวอีกครั้ง

        “อย่ารู้สึกดีให้มากนัก.. นี่เป็นการข่มขืน ไม่ใช่เซ็กส์ !!!”

        คนตัวสูงว่าก่อนจะกระชากเสื้อสีขาวแล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เบิกตากว้าง ริมฝีปากบางถูกอีกฝ่ายจุมพิตอย่างรุนแรงอีกครั้ง มือที่ยังว่างของไคเอื้อมลงไปถอดกางเกงของตัวเองและคนตัวเล็กออกตามลำดับ 

        “อื้อ.. หยุด.. อย่า!! โอ๊ย...”

        ร่างเล็กดิ้นพล่านเมื่อคนตัวสูงส่งตัวตนใหญ่โตของตัวเองเข้าไปในช่องทางแคบแบบไม่มีไม่มีขลุ่ย ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนที่น้ำตาหยดใสจะเริ่มไหลริน

        “ฮืออ...เอาออกไป.. เจ็บ...”

        ร่างเล็กกรีดร้องทุรนทุราย แต่ร่างสูงกลับไม่ฟังคำนั้น เขาค่อยๆเร่งความเร็วให้มากขึ้น

        “ฮือออ.. กูเจ็บ... อึก... ปล่อยกู.. ไอ้เหี้ย..”

        เสียงดุด่าดังขึ้นนับไม่ถ้วนสลับกับเสียงร้องไห้ คนตัวเล็กกรีดร้องอย่างทรมาน ในขณะที่คนตัวสูงกลับเมินเสียงร้องนั้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อทำให้ไครู้สึกพอใจพอสมควร.. แต่มันขาดอะไรบางอย่างไป..

        “คราง..”

        จู่ๆร่างสูงก็พูดขึ้น คนตัวเล็กยังคงนอนร้องไห้หายใจหอบถี่ เขาไม่เข้าใจในสิ่งร่างสูงต้องการ

        “กูบอกให้มึงคราง!!!”

        เมื่อไม่ได้ดั่งใจ ร่างสูงก็เพิ่มความรุนแรงมากขึ้นจนร่างเล็กรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย มือเล็กจิกหมอนแน่น น้ำตาไหลอาบหน้าไปหมด

        “ฮืออออ.. เจ็บ... หยุด...”

        “มึงจะครางดีๆหรือจะให้กูเอามึงจนแหกถึงจะยอมคราง!!”

        ร่างสูงหมดความอดทนกับร่างเล็ก จึงเริ่มตวาดจนคนด้านล่างรู้สึกตกใจ เผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะพยายามส่งเสียงร้องที่ไม่ได้มาจากความรู้สึกจริงๆเลยสักนิด

        “อ๊ะ.. อ๊า.. โอ๊ย!! .. กูเจ็บ.. ปล่อยกู!! ฮือ.. ไค...”

        ร่างเล็กพยายามจะส่งเสียงครางตามที่ร่างสูงได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกความเจ็บปวดถาโถมใส่อีกครั้ง น้ำตาไหลนองหน้าขาวไปหมด คนตัวสูงโน้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากแดงเจ่ออีกครั้งอย่างโหยหา คนตัวเล็กรู้สึกปวดร้าวไปทั้งกายและใจ ภาพความทรงจำอันโหดร้ายเมื่อสมัยยังอยู่มัธยมต้นที่3ย้อนกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง

        “อืม.. กูจะเสร็จแล้ว..”

        ร่างสูงครางเสียงทุ้มต่ำในขณะที่ร่างเล็กแทบไม่ได้ยินอะไรแล้วนอกจากเสียงร้องไห้ของตัวเอง คนตัวสูงสัมผัสและบดขยี้ยอดอกสีชมพูสวยของคนตัวเล็ก

        “ฮือออ.. กูเกลียดมึง... อ๊ะ... อื้ออ..”

        น้ำสีขาวขุ่นเลอะหน้าท้องแบนราบของคนตัวเล็ก ดีโอถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ฝันร้ายของเขากำลังจะจบ ... แต่เหมือนเขาจะเข้าใจผิด

        “ถอนหายใจอะไรของมึง .. มันยังไม่จบหรอก คืนนี้ยังอีกนานนะครับคุณเมีย...”

       

        ความป่าเถื่อนและรุนแรงถาโถมใส่คนตัวเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับมีใครไปกด repeat มันเนิ่นนานจนคนตัวเล็กไม่สามารถจะรับได้ไหวและสุดท้ายก็หมดสติไปในที่สุด

        “หึๆ ตลกดีนะที่กูได้เจอกับมึงอีกครั้งในสภาพแบบนี้”

        ร่างสูงเลื่อนมือไปสัมผัสเบาๆที่ใบหน้าขาวเพื่อเช็ดคราบน้ำตาอย่างอ่อนโยนผิดกับพฤติกรรมบนเตียงอันรุนแรงเมื่อสักครู่ รอยยิ้มน้อยๆปรากฏบนใบหน้า เสริมให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้นไปอีก

        ...ไคตั้งใจจะรุนแรงกับดีโอ…

        ...แต่สุดท้าย เขาก็เผลออ่อนโยนกับคนตัวเล็ก…

        ร่างสูงถอนหายใจน้อยๆก่อนจะหยิบบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อที่วางพาดอยู่ปลายเตียงมาจุด ควันสีเทาถูกพ่นออกจากปากหยักสวย

        ...เขาไม่สามารถรุนแรงกับดีโอได้หรอก…

        ...เพราะคนตัวเล็กที่นอนไร้สติอยู่ข้างๆ เป็นรักแรกของไค...

        ...และเป็นคนที่ทำให้ไคไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนได้อีก...

        ...ตลอดชีวิต...

[กลับไปเม้นที่หน้าฟิคคลิ้ก]

[Fic BTS] Philanderer Man chapter4 KookMin's NC part.

จองกุกกดร่างเล็กให้นั่งลงบนโถส้วมก่อนจะปลดกระดุมกางเกงออก

        “จะทำอะไร?”

        “อย่าแกล้งโง่ พาร์คจีมิน ถอดเสื้อผ้าของมึงออกซะ”

        “ทำไมกูต้องเชื่อ”

        “เพราะไม่งั้นรูปมึงจะว่อนเน็ตแน่ :)”

        จีมินถอดเสื้อผ้าของเขาออกทีละชิ้นอย่างเกร็งๆ ใบหน้าน่ารักแดงด้วยความอับอาย ...ทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชายทำไมต้องมาโดนผู้ชายขู่แบล็คเมล์แบบนี้...

        จองกุกไม่รอให้ร่างเล็กมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวเอง แต่ค่อยๆใส่แก่นกายของตนเข้าไปในช่องทางเล็ก

        “โอ๊ยยย”

        ร่างเล็กร้องอย่างเจ็บปวด คราวนี้ไม่มีเหมือนครั้งแรกที่เขาเองก็มีอารมณ์จากฤทธิ์ยาและยังได้รับการหล่อลื่น แต่คราวนี้คนตัวสูงกลับใส่เข้ามาดื้อๆจนร่างเล็กรู้สึกเจ็บ

        “อย่าเกร็ง”

        จองกุกเตือนจีมินให้ผ่อนคลาย ถึงแม้ว่าร่างบางจะพยายามผ่อนคลายลงแต่ความเจ็บก็ยังทำให้เขาเกร็งอยู่ไม่น้อย

        “..อึก..”

        หลังจากใช้เวลามาสักพัก จองกุกก็สามารถสอดจองกุกน้อยเข้าไปในชองทางคับแคบได้หมด

        “..อือ.. อย่าเพิ่งขยับ.. อ๊ะ..อ๊า..”

        จีมินครางไม่เป็นภาษาในขณะที่จองกุกยังคงเร่งความเร็วของสะโพกให้เร็วขึ้น ร่างบางจิกมือของตัวเองเพื่อระบายความเจ็บออกมา ใบหน้าน่ารักแสดงความเจ็บแต่รู้สึกดี

        “อืมม ยกขาขึ้นอีกหน่อยซิ”

        จองกุกบอกคนตัวเล็ก ก่อนที่จีมินจะยกขาขึ้นตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย ตอนนี้สมองของจีมินมันเบลอไปหมด ทุกอย่างมันว่างเปล่าราวกับว่าถูกล้างสมอง

        “..อ๊ะ..ตรงนั้น..อ๊า..”

        จีมินครางอย่างสุขสมหลังจากที่ทั้งคู่มาถึงจุดหมายพร้อมกัน จองกุกใช้กระดาษทิชชู่ในห้องน้ำเช็ดทำความสะอาดจองกุกน้อยของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ในมือขึ้นมา

        “เอาเบอร์มา”

        “..แฮ่ก..”

        จีมินยังนั่งหอบด้วยความเหนื่อยบนโถส้วม เขาคว้าโทรศัพท์ในมือของจองกุกแล้วกดเบอร์ดทรให้อีกฝ่ายอย่างว่าง่าย นาทีนี้ถึงเขาจะขัดขืนไปก็จะมีแต่ผลร้ายกับตัวเองเท่านั้น

        ทันทีที่ได้สิ่งที่ต้องการ ร่างสูงก็เดินหายออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ร่างเล็กที่กำลังรวบรวมสติจัดการความเรียบร้อยของตัวเอง

        ร่างบางลุกขึ้นเพื่อสวมเสื้อผ้า ก่อนที่ความเจ็บปวดแล่นเข้าที่สะโพกเล็ก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดและความเสียใจค่อยๆไหลอาบแก้มขาว

        “..ฮึก..”

        มือเล็กปาดน้ำตาอย่างน่าสงสาร แต่เขากลับไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้

        “..เข้มแข็งสิ..ฮึก..เข้มแข็งสิพาร์คจีมิน..”

       

[กลับไปเม้นที่หน้าฟิคคลิ้ก]

[Fic BTS] Philanderer Man chapter1 KookMin's NC part.

        ร่างสูงค่อยๆขยับตัวเข้าใกล้ร่างเล็กที่นั่งทำหน้าหวาดกลัวอยู่ไม่ไกล ร่างเล็กหน้าแดงแถมยังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจากฤทธิ์ยา จีมินน้อยชูชันขึ้นมาจนดันกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลให้นูนขึ้น

        จองกุกจับคนตรงหน้ามาจูบอย่างร้อนแรง จีมินไม่เคยถูกทำอย่างนี้มาก่อน เขาจึงทำได้แต่ปล่อยให้คนตัวสูงฉวยโอกาสและเล่นสนุกไปกับปากของเขา

        ร่างสูงเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากแดงๆมาเป็นซอกคอขาว เขาใช้ริมฝีปากของตัวเองจูบบริเวณคอขาวจนเกิดขึ้นเป็นรอยแดง.. มันคือสัญลักษณ์ว่าเขาได้เป็นเจ้าของของเล่นชิ้นนี้แล้ว

        “อือ.. หยุด”

        ร่างบางพยายามดิ้น ถึงแม้เขาจะรู้สึกดีแต่เขายังไม่รู้จักคนตรงหน้ากระทั่งชื่อ แถมอีกฝ่ายยังใช้วิธีสกปรกอย่างการวางยาเขาอีกต่างหาก

        จองกุกรวบตัวของจีมินขึ้นก่อนจะอุ้มเข้าห้องนอนไป เขาโยนคนตัวล็กลงบนที่นอนแบบไม่ไยดี

        “โอ๊ย!”

        คนตัวเล็กอุทานขึ้น ถึงแม้เตียงสีดำนี้จะนุ่ม แต่แรงกระแทกก็ทำใครเขาค่อนข้างเจ็บ

        “แค่นี้ก็เจ็บแล้วเหรอ งั้นคืนนี้มึงคงร้องไปทั้งคืนนั้นแหละ”

        ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด ตามด้วยกางเกงยีนส์ของตัวเอง เผยให้เห็นแก่นกายอันใหญ่ที่พร้อมรบแล้ว

        “มะ..มึงจะทำอะไร .. อะ..อื้ออ”

        ร่างเล็กโวยวายก่อนจะถูกจูบอีกครั้ง จองกุกถอดเสื้อผ้าของจีมินออก ยังนับว่าเขามีความเมตตาที่ไม่ฉีกพวกมันทิ้ง

        จองกุกจับแท่งของจีมินเอาไว้ก่อนจะขยับมือขึ้นลงเป็นจังหวะ

        “อะ..อือ..หยุด..อ๊า..”

        ร่างเล็กครางไม่เป็นภาษา เขาได้แต่ขยับตัวไปตามสัญชาตญาณและความรู้สึกดี

        ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็เลอะมือของจองกุกไปหมด ร่างสูงหยักยิ้มก่อนจะส่งนิ้วเรียวยาวเขาไปในช่องทางคับแคบของคนตัวเล็ก

        “โอ๊ยย! เจ็บ ... อืออ.. เอาออกไป..”

        ร่างเล็กดิ้นรนอยู่ข้างใต้ นี่มันเป็นครั้งแรกของเขานะ.. ควรจะอ่อนโยนมากกว่านี้สิ

        ร่างสูงไม่สนใจฟังจีมินเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ทำให้ช่องทางคับแคบนั้นลื่นขึ้น เขาก็ส่งจองกุกน้อยเข้าไปสำรวจภายในทันที

        “โอ๊ย! อึก.. กูเจ็บ.. หยุดนะ.. ฮึก..”

        ช่องทางคับแคบที่ถูกแก่นกายใหญ่ของจองกุกเข้าไปแบบรวดเดียวฉีกขาดจนมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา ความเจ็บส่งผลให้ร่างเล็กร้องไห้ น้ำใสๆไหลอาบแก้มของคนตัวเล็กจนชุ่มหมอน แต่จองกุกก็ยังไม่สนใจและยังคงเร่งความเร็วของสะโพกเขาต่อไป

        “อึก..อือ..หยุด..อือ..”

        ความเจ็บค่อยๆหายไป เหลือแค่ความเสียวซ่าน ร่างเล็กร้องครางเสียงหวานจนร่างสูงที่เร่งความเร็วขึ้นค่อยๆลดความเร็วลง

        “อือ.. หยุด ..อ๊ะ..อ๊า”

        ร่างสูงที่ปล่อยน้ำขุ่นๆเข้าไปจนเลอะช่องทางคับแคบ เขาค่อยๆดึงแก่นกายของตัวเองออกมา น้ำขุ่นๆไหลออกจากช่องทางเปรอะที่นอน

        จองกุกหยิบกล้องที่วางอยู่ข้างๆเตียงขึ้นมาถ่ายรูปของคนตัวเล็กที่ยังคงนอนหอบอยู่บนที่นอน

...หลักฐานสัญญาทาสอยู่ในกล้องนี่แล้ว…

[กลับไปเม้นที่หน้าฟิคคลิ้ก]

หรือ

ติดแท็กทวิต

#ฟิคฟลด